علل و درمان بیماری آرتریت روماتوئید - خیمه نیوز

آرتریت روماتوئید چیست؟

آرتریت روماتوئید بیماری مزمن و از دسته بیماری های روماتیسمی است که عواملی همچون: درد، تورم، خشکی و محدودیت در حرکات مفاصل را موجب می شود.

در این بیماری گاهی اوقات علاوه بر مفاصل سایر قسمت های بدن هم درگیر می شوند از جمله: عضلات، ریه ها، پوست، چشم، اعصاب محیطی و … در بعضی از بیماران هم علائمی مانند خستگی، کاهش وزن، تب مختصر هم وجود دارد.

این بیماری در زنان نسبت به مردان سه برابر شایع تر است.

امکان بروز بیماری آرتریت روماتوئید در هر سنی ممکن است ولی غالبا آغاز این بیماری در دهه سنی 40-30 و 50-40 رخ می دهد.

بچه ها و جوانان هم امکان ابتلا به این بیماری را دارا می باشند که در آن صورت به نام آرتریت روماتوئید جوانان نامیده می شود.

خصوصیات و علائم این بیماری در بچه ها با بزرگسالان تفاوت هایی دارد.

خصوصیات بیماری آرتریت روماتوئید1- این بیماری بیشتر مفاصل کوچک دست ها و پاها را مبتلا و درگیر می نماید، این مفاصل به صورت قرینه درگیر می شوند.

2- علائم این بیماری در یک فرد با فرد دیگر و شدت آن از ملایم تا شدید فرق دارد.

آرتریت روماتوئید سیر مزمنی دارد بدین معناست که بیمار سالیان طولانی را با آن درگیر است و دوره های شدت یا شعله ور شدن و بهبودی یا خاموش شدن در این بیماران مشاهده می شود.1

علایمنشانه ها و علایم شایع آرتریت به مفاصل مربوط می شوند. بسته به نوع آرتریت، علایم آن می توانند شامل موارد زیر شوند:

درد

خشکی مفصل

تورم

قرمزی

کاهش دامنه حرکتی

عللدو نوع اصلی آرتریت - استئوآرتریت و آرتریت روماتوئید - به روش های مختلفی به مفاصل آسیب می زنند.

استئوآرتریتاستئوآرتریت (آرتروز) شایع ترین نوع آرتریت است و شامل آسیب دیدگی غضروف مفاصل می شود؛ غضروف بافتی سخت و لغزنده است که انتهای استخوان ها را در محل مفاصل می پوشاند. بالشتک های غضروفی سبب می شوند که حرکت استخوان ها در محل مفاصل تقریباً بدون اصطکاک صورت گیرد. آسیب دیدگی این غضروف ها باعث می شود که استخوان ها هنگام حرکت مستقیماً روی همدیگر کشیده شوند و اصطکاک زیادی ایجاد شود؛ این امر موجب درد و محدود شدن حرکت می شود. آسیب دیدگی غضروف ها می تواند به تدریج، در طول سالیان متمادی، ایجاد شود یا اینکه یکدفعه و بر اثر آسیب دیدگی یا عفونت مفصل رخ دهد.

استئوآرتریت بعلاوه کل مفصل را تحت تأثیر قرار می دهد. این بیماری موجب بروز تغییراتی در استخوان ها می شود و بافت همبندی که عضلات را به استخوان ها متصل می نماید و موجب پایداری مفصل می شود را تخریب می نماید. استئوآرتریت باعث التهاب پوشش مفصل هم می شود.

آرتریت روماتوئیددر آرتریت روماتوئید (روماتیسم مفصلی) سیستم ایمنی بدن به پوشش کپسول مفصلی - غشایی سخت که بخش های مختلف مفصل را در بر می گیرد - حمله می نماید. این پوشش (غشای سینوویال) ملتهب و متورم می شود. فرآیند این بیماری می تواند انتها غضروف و استخوان را در محل مفصل تخریب کند.

ریسک فاکتورهاعواملی که موجب افزایش احتمال ابتلا به آرتریت می شوند، عبارتند از:

سابقه فامیلی. بعضی از انواع آرتریت وراثتی هستند؛ بنابراین اگر والدین، خواهر یا برادر شما آرتریت داشته باشند، احتمال ابتلا به این اختلال در شما افزایش می یابد. ژن هایتان می توانند شما را در مقابل عوامل محیطی که سبب ایجاد آرتریت می شوند، آسیب پذیرتر نمایند.

سن. احتمال ابتلا به انواعی از آرتریت - از جمله: استئوآرتریت (آرتروز)، آرتریت روماتوئید (روماتیسم مفصلی) و نقرس - با افزایش سن بیشتر می شود.

جنس. احتمال ابتلای زنان به آرتریت روماتوئید (روماتیسم مفصلی) بیشتر از مردان است. از طرف دیگر، بیشتر مبتلایان به نقرس را مردان تشکیل می دهند.

آسیب دیدگی قبلی مفصل. افرادی که دچار آسیب دیدگی مفصل هستند، احتمالاً در هنگام ورزش کردن، انتها در مفصل آسیب دیده دچار آرتریت می شوند.

چاقی. داشتن اضافه وزن بر مفاصل - به خصوص زانو، لگن و ستون فقرات - فشار وارد می نماید. احتمال ابتلا به آرتریت در افراد چاق بیشتر است.2

چگونگی تشخیص آرتریت روماتوئیدتشخیص بیماری آرتریت روماتوئید در مراحل اولیه سخت است زیرا علائم و نشانه های اولیه مشابه بسیاری از بیماری های دیگر است. هیچ آزمایش خون یا یافته فیزیکی برای تأیید تشخیص آن وجود ندارد. در طول معاینه فیزیکی پزشک مفاصل شما را از نظر تورم، قرمزی و گرمی آنالیز می نماید. او بعلاوه ممکن است رفلکس و قدرت عضلات شما را آنالیز کند.

آزمایش خونافراد مبتلا به آرتریت روماتوئید معمولاً دارای مقدار افزایش یافتهESR و CRP هستند که ممکن است نشانگر وجود یک فرایند التهابی در بدن باشد. سایر آزمایشات متداول خون فاکتور روماتوئید و آنتی بادی ضد CCPهستند.

روش های تصویربرداریپزشک شما ممکن است پرتوهای ایکس را برای ارزیابی پیشرفت آرتریت روماتوئید در مفاصل شما توصیه کند. MRI و سونوگرافی می توانند به پزشک روماتولوژی شما یاری نمایند تا در خصوص شدت بیماری شما قضاوت کند.

راه های درمان آرتریت روماتوئیددرمانی برای آرتریت روماتوئید وجود ندارد. اما مطالعات بالینی نشان می دهد که احتمال بهبودی هنگام آغاز زود هنگام درمان با داروهای ضد روماتیسم اصلاح نماینده بیماری (DMARDs) بیشتر است.

داروهای آرتریت روماتوئیدانواع داروهایی که به وسیله دکتر روماتولوژی توصیه می شود بستگی به شدت علائم شما و مدت زمانی که آرتریت روماتوئید داشته اید بستگی دارد.

NSAIDها: داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) می توانند درد و التهاب را کاهش دهند. NSAID های بدون نسخه شامل ایبوپروفن (Advil, Motrin IB) و ناپروکسن سدیم (Aleve) هستند.NSAID های قوی تر با نسخه در دسترس هستند. عوارض جانبی ممکن است شامل سوزش معده، مسائل قلبی و آسیب کلیوی باشد.

استروئیدها: داروهای کورتیکواستروئیدی مانند پردنیزون باعث کاهش التهاب و درد و کاهش سرعت آسیب مفاصل می شوند. عوارض جانبی ممکن است شامل کاهش ضخامت استخوان،افزایش وزن و دیابت باشد. پزشکان معمولاً برای از بین بردن علائم حاد و با هدف کاهش تدریجی داروها، از کورتون استفاده می نمایند.

DMARDها: این داروها می توانند پیشرفت آرتریت روماتوئید را کند نموده و مفاصل و سایر بافت ها را از آسیب دائمی نجات دهند. DMARD های متداول شامل متوترکسات Otrexup, Trexall) و ...)، لفلونومید (آراوا)، هیدروکسی کلروکین (Plaquenil) و سولفاسالازین (Azulfidine) هستند. عوارض جانبی آنها متنوع است اما ممکن است شامل آسیب کبدی،سرکوب مغز استخوان و عفونت شدید ریه باشد.

عوامل بیولوژیک: بعلاوه به عنوان اصلاح نماینده واکنش های زیست شناختی شناخته می شود، این گروه تازه DMARD ها شامل(Orencia) abatacept ، adalimumab (Humira)، anakinra (Kineret) ، (Olumiant)baricitinib ، (Cimzia)certolizumab ،etanercept (Enbrel) ، golimumab (Simponi) ، rituximab (Rituxan)، (Remicade)infliximab ، sarilumab (Kevzara) ، (Actemra) tocilizumabو tofacitinib (Xeljanz) می باشد.

این داروها می توانند قسمت هایی از سیستم ایمنی بدن را که باعث التهاب و آسیب به مفاصل و بافت ها می شود را هدف قرار دهند. این نوع داروها بعلاوه خطر عفونت را افزایش می دهند. در افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید دوزهای بالاتر tofacitinib می تواند خطر لخته شدن خون در ریه ها را افزایش دهد.

DMARD های بیولوژیک معمولاً هنگام همراهی با یک DMARD غیر بیولوژیکی مانند متوترکسات مؤثر هستند.

فیزیوتراپیپزشک شما ممکن است شما را به یک فیزیوتراپ یا متخصص کار درمانی ارجاع دهد که بتواند به شما تمریناتی را آموزش دهد تا در حفظ انعطاف پذیری مفاصل یاری نمایند. بعلاوه ممکن است روش های تازهی را برای انجام کارهای روزانه پیشنهاد دهد که این فشار کمتری به مفاصل شما وارد شود. به عنوان مثال، شما ممکن است بخواهید با استفاده از ساعد خود یک شی را بردارید. وسایل یاریی می توانند از فشار وارده بر مفاصل دردناک شما جلوگیری نمایند. به عنوان مثال یک چاقوی آشپزخانه که مجهز به دستگیره است،به محافظت از مفاصل انگشت و مچ دست شما یاری می نماید. بعضی از ابزارها،مانند دکمه های قلاب دار می توانند لباس پوشیدن را آسانتر نمایند. کاتالوگ ها و فروشگاه های لوازم پزشکی مکان های خوبی برای جستجوی این ایده ها هستند.

عمل جراحیاگر داروها نتوانند از آسیب مفاصل جلوگیری نمایند یا آن را کندتر نمایند، شما و پزشکتان ممکن است برای ترمیم مفاصل آسیب دیده جراحی را در نظر بگیرید. جراحی ممکن است به بازگرداندن توانایی شما در استفاده از مفصلتان یاری کند. بعلاوه می تواند درد را کاهش داده و عملکرد را بهبود بخشد.

سینوکتومی: جراحی برای از بین بردن پوشش ملتهب مفصل (سینوویوم) که می تواند روی زانو، آرنج، مچ دست، انگشتان و لگن انجام شود.

ترمیم تاندون: التهاب و آسیب مفاصل ممکن است باعث شل یا پارگی تاندون های اطراف مفصل شما شود. جراح شما ممکن است بتواند تاندون های اطراف مفصل شما را ترمیم کند.

فیوژن مفصل: در صورتی که تعویض مفصل ممکن نباشد، ممکن است فیوژن مفصل با جراحی برای تثبیت آن و تسکین درد مفید باشد.

تعویض کامل مفصل: در حین جراحی تعویض مفصل، جراح شما قسمت های آسیب دیده مفصل شما را برداشته و پروتز ساخته شده از فلز و پلاستیک را به جای آن قرار می دهد.

جراحی خطر خونریزی، عفونت و درد را به همراه دارد. در خصوص فواید و خطرات آن با پزشک روماتولوژ خود صحبت کنید.3

پی نوشت:

1.www.moradkhan.com

2.www.moheb.com

3.www.darmankade.com

منبع: راسخون