بیژن بیرنگ از خانه سبز و خسرو شکیبایی می گوید - خیمه نیوز

به گزارش ایسنا، خبرآنلاین نوشت: حدود 70 سال دارد و سال هاست برنامه ای با نام و ایده او روی آنتن تلویزیون نرفته. کارگردان، نویسنده و تهیه نماینده خلاقی که بسیاری او را به عنوان برنامه ساز و مجموعه ساز محبوب شان می شناسند. نامش را بار ها به عنوان کارگردان خانه سبز و تهیه نماینده تولدی دیگر و دنیای شیرین شنیده ایم؛ بیژن بیرنگ.

کسی که بعد از تجربه ساخت چاق و لاغر برای بچه ها در دهه 60، همسران و خانه سبز را ساخت و بعد سراغ ساخت سرزمین سبز رفت. او سال ها با رضا ژیان، مسعود رسام و بهروز بقایی همکار بود و نتیجه این همکاری چیزی نبود جز آثاری ماندگار برای تلویزیون. بیرنگ البته از فضای سینما و نمایش خانگی هم فاصله نداشت، ولی حضور در سینما را برای خود افتخاری نمی داند و معتقد است مخاطبان تلویزیون وسیع تر هستند و حرف های بیشتری را در تلویزیون می توان زد.

اما حالا او مدتی طولانی است که در تلویزیون هم حضور ندارد. از 12 سال پیش که برنامه باز هم زندگی را روی آنتن شبکه 4 برد. خودش دوست دارد باشد، اما شرایط حضورش زیاد فراهم نیست، خودش معتقد است دیگران زیاد تمایلی به حضور او ندارند و همین باعث شده او با کوله باری از تجربه، خانه نشین گردد.

گزیده گفت وگوی خبرآنلاین با این کارگردان و تهیه نماینده را بخوانید:

- قدرشناس آقای شکیبایی هستم، قدرشناس این هستم که این موقعیت را برای من به وجود آوردند، قدرشناس این که به نوشته های من روح دادند و حرف هایی را که به نظرم گاه سنگین و شعاری بود را تبدیل به شعور کردند و آن را قابل درک و فهم برای مخاطبان کردند.

- من همواره در خصوص آقای شکیبایی و در مقایسه با دیگر بازیگران گفتم که آقای شکیبایی کسی بود که شعار را تبدیل به شعور می کرد این در حالی است که خیلی از افراد شعور را تبدیل به شعار می نمایند و این قدرت توانایی آقای شکیبایی است. کاش بود، کاش بود، کاش بود!

- این سال ها بار ها از من خواستند که فصل دیگر و ادامه خانه سبز و سرزمین سبز را بسازم و من همواره یک جواب داشتم برای افرادی که این حرف را زدند. من حاضرم بسازم، فقط یک شرط کوچک دارم. گفتند شرطت چیست و من گفتم شرطم این است که یک خسرو شکیبایی داشته باشم. یک خسرو شکیبایی به من بدهید تا چند سریال مانند خانه سبز بسازم و خب، چون یقینا چنین فردی نبود، این اتفاق نیفتاد و نخواهد افتاد.

- واقعیت امر این است که همکاری با شکیبایی یک شانس و اقبالی بود که برای ما پیش آمد. در یک شرایطی یکی از دوستان ما که طراح صحنه است، خانم دنیا ملک خزایی گفت: می خواهید به خسرو زنگ بزنم؟ این روز ها کارش در سرزمین خورشید تمام شده است. ما هم با کمال میل قبول کردیم. تماس گرفت و خسرو گفت: هفته دیگر می آیم تهران و صحبت می کنیم. آمد، صحبت کردیم و در همان جلسه اول کار را قبول کرد. حالا این که چرا کار را قبول کرد، همواره برای من سوال بوده و هست.

- ایشان در اواخر دهه 60 به اوج معروفیت خودشان رسیده بودند و در آن موقع بسیار مشهور، سرشناس و معروف بودند. این یکی از سوالاتی است که من هیچگاه جواب آن را پیدا نکردم. البته یک بار به شوخی به ایشان گفتم: خسرو چرا آمدی کار را قبول کردی؟ گفت: چون می خواستم ببینم تو و رسام چه جوری با هم کارگردانی می کنید.، اما هیچگاه به طور جد پاسخ سوالم را پیدا نکردم.

- بودجه سریال خانه سبز نسبت به زمان خودش زیاد نبود. خانه سبز با دقیقه ای 80 هزار تومان ساخته شد و ما دستمزد عوامل را هم با همان هزینه دادیم. بالاترین دستمزد گروه برای آقای شکیبایی بود. ماهی یک میلیون تومان. برای خانه سبز هم ما دوازده ماه فیلمبرداری کردیم، ولی بقیه دستمزد ها متناسب زمان خودش بود مثلا خانم مهرانه مهین ترابی ماهی 300 هزار تومان دریافت کردند. ما بودجه کمی می گرفتیم، مثلا سری اول سریال همسران دقیقه ای 34 هزار تومان، سری دوم دقیقه ای 50 هزار تومان بود، سرزمین سبز دقیقه ای 160 هزار تومان بود که با توجه به آن لوکیشن سنگین و دریا و همه این ها هزینه های ما خیلی عایدی، چون اساسا سریال سنگینی بود، هم از لحاظ محتوا و هم از لحاظ لوکیشن.

- من و رسام کار های خاصی هم کردیم که شاید آن موقع برترین تصمیم بود همه بیش تر برنامه می سازند که بیش تر پول بگیرند، اما ما قرار بود خانه سبز را در 26 قسمت بسازیم، اما در قسمت 21 آن را تمام کردیم، دنیای شیرین دریا را قرار بود 50 قسمت بسازیم، اما سر 37 قسمت تمام کردیم. این کار را هم کردیم برای این که واقعا هدف ما پول درآوردن نبود وگرنه بودند سریال هایی که خاص بودند حتی محتوایش هم با سریال ما فرق می کرد و دقیقه ای حدود یک میلیون تومان می گرفتند.

- یک چیز را صراحتا می گویم من فکر می کنم تا به حال یک نفر را نداشته ایم که مانند خسرو شکیبایی باشد. ببخشید اگر دوستان دیگر ناراحت نمی شوند، اما به نظر من مشابه آقای شکیبایی را هیچ وقت نداشته ایم و نخواهیم هم داشت. برای این که چنین اتفاقی مجددا بیفتد باید یک بیرنگ باشد که بنویسد، یک رسام هم باشد و یک شکیبایی هم باشد.

- من بعد از خانه سبز، سرزمین سبز را ساختم، اما 10 سال بعد پخش شد. همان زمانی بود که تقریبا آقای شکیبایی دیگر حضور نداشتند. به خاطر این که آن سریال برای زمان خودش یک میزان جلو بود، شاید آن موقع وقت گفتن آن حرف ها نبود. ما در سرزمین سبز دنبال مفهوم یک سرزمین سبز می گشتیم به وسعت ایران که بر خلاف خانه سبز که می توانستیم سبزی ها و آن شرایط و حرف ها را خودمان به وجود بیاوریم. وارد یک رئالیته مملکت شدیم متاسفانه خیلی چیز ها سبز نبود و پخش سریال در آن موقع برای سازمان خیلی سنگین بود، همین حرف ها را زدیم که باعث شد این سریال همان زمان پخش نگردد. چه بسا بعد از ما بسیار آن حرف ها را زدند، اما نه به شکل درستش.

- متاسفانه در اینجا این که از زمان جلوتر باشی و حرف هایی را بزنی که از زمان جلوتر است برای شما مشکل ایجاد می نماید بیشتر کار های من این مشکل را داشته است. به طور مثال محله برو بیا بهداشت که سال شصت و یک و شصت و دو ساخته شد، خیلی از زمان خودش جلوتر بود و به همین علت هیچگاه کامل پخش نشد این برنامه فقط سه، چهار قسمت پخش شد و دیگر ادامه پیدا نکرد یا به طور مثال موسیقی هایی که ما برای بچه ها می ساختیم از یک جایی به بعد جلویش گرفته شد و دیگر ساخته نشد.

- سریال همسران آن قدر از زمان خودش جلوتر بود که به زور پخش شد با جعل و تغییر های حدود بیست دقیقه خیلی جا ها تغییر پیدا کرد و اگر همسران شانس این را پیدا نمی کرد که مورد توجه قرار بگیرد شاید این هم مانند سریال های دیگر ناکام می ماند.

- برنامه ای مانند قطار ابدی خیلی از زمان خودش جلوتر بود و نتیجه اش این شد که آن هم کامل پخش نشد.

- آخرین سریال من که جنگی هم بود، اسمش همانند سرو بود، کامل پخش نشد، چون روی آنتن به مشکل برخورد کرد و در قسمت هشتم از آنتن حذف شد، این جمله را شنیدم که به گوشم بسیار آشنا بود؛ گفتند این سریال حداقل باید 20 سال دیگر ساخته می شد. چرا این رخ داد؟ چون نگاه تازه ای به جنگ داشت. در اینجا اگر یک میزان از زمان خودت جلوتر باشی مشکل پیدا می کنی و بهتر است 10 سال از زمان خودت عقب تر باشی.

- من تنها چیزی که از استاد شکیبایی یادم هست آن خنده زیبای اوست که ریسه می رفت و خنده اش مانند نداشت که سعی کردیم تا آنجا که می گردد این خنده ها را در سریال داشته باشیم. آن بازی زیبایی که با موهایش انجام می داد، دو تا دستش را لای موهایش می برد و چندبار آن را به سرعت عقب و جلو حرکت می داد. خسرو شکیبایی هر فیلمی را که بازی می کرد، خود واقعیش بود.

پ